Colums

Ik ben wie ik ben.
Ik ben vrouw, partner, moeder, dochter, vriendin, werknemer, hondenliefhebber, boekenfanaat, vrijwilliger....
Over al deze zaken schrijf ik zo nu en dan een stukje over mijn belevenissen. Soms hilarisch of lachwekkend, soms moeilijk, lastig of verdrietig.
Maar altijd met voldoening en passie voor alles wat ik doe.

6 april 2012
Rekenwonder
Ik ben geen rekenwonder. Nee, dan was ik wel boekhouder geworden. Ik heb daarin tegen voor ‘De Zorg’ gekozen. Lekker met mensen bezig zijn.  Zelfs nu ik een P&O-er ben werk ik nog steeds graag met mensen. En als ik iets moet uitrekenen dan heb ik tenminste pen en papier nodig, maar het liefst een rekenmachine.

Ik kreeg dan ook de schrik van mijn leven toen bleek dat cijfermatig werk toch wel een belangrijk onderdeel uitmaakte van de HRM opleiding waar ik voor gekozen had! Mijn Hemel, als dat maar goed gaat! Het eerste tentamen ging over het loonstrookje en de berekeningen over allerlei inhoudingen, verzekeringen enzovoorts. Het was een complete studie voordat ik erachter was wat het allemaal betekende en hoe het allemaal werkte. Maar eigenlijk vond ik het wel gaaf om nu te weten waar al die afkortingen voor stonden en hoe het brutojaarsalaris is opgebouwd. Het tweede tentamen gaf meer problemen. Mijn docent zei het al maanden van tevoren. Ik hoor het hem nog zeggen: “Als je nu nog moet gaan beginnen om te leren werken met Excel, dan haal je straks je tentamen niet!” Ik weet ook nog wat ik dacht: “Oh jawel, ik kan dat best!” Viel dat even tegen! Standaard Excel was geen probleem. Kolommen bijmaken, verbergen, formules doortrekken. Optellen, delen, vermenigvuldigen en gemiddelden uitrekenen, dat ging ook allemaal nog wel. Druk op de juiste knoppen en Excel doet de rest. Kind kan de was doen. Een organogram maken: No Problem!

Maar ja, die trend berekeningen, indexberekeningen, dát was minder. En wat dacht je van het berekenen van de leeftijd aan de hand van de geboortedatum. Nogal wiedes zal je denken. Totdat je het van 200 mensen moet berekenen en je in Excel de juiste formule niet meer weet. Voordat ik aan de opleiding begon had ik zelfs nooit gehoord van standaarddeviaties en berekenen van kwartielen!

En dan heb ik het nog niet eens gehad over SPSS.

Je snapt het, het tentamen heb ik niet gehaald. Sterker nog, het hertentamen ook niet! Ik ben nog nooit zo gestrest geweest als voor dat hertentamen. Het was dan ook één groot drama.

Het goede nieuws was dat ik in het volgende schooljaar de hele cursus weer overnieuw mocht doen en het tentamen dus ook.
Ik ben gek op goed nieuws.

De opleiding ging ondertussen verder en ik kon gelukkig gewoon meedoen. Eén van de volgende onderwerpen was ‘onderzoeksmethoden’. Het was een theoretisch onderwerp die de basis moest leggen voor de cursus die daarna kwam. In die cursus moest er een kwantitatief onderzoek gedaan worden. Je weet wel, zo’n onderzoek waar enquêtes aan te pas komen. De uitkomsten van de enquêtes moesten onderzocht worden met het onderzoeksprogramma SPSS. Wanneer je op de juiste knoppen weet te drukken geeft SPSS perfect weer hoeveel van de respondenten een bepaald antwoord hebben gegeven. Je kunt er prachtige vergelijkingen mee maken. Bijvoorbeeld in hoeverre mannen en vrouwen een verschillende waardering aan een arbeidsvoorwaarde hebben gegeven. Allemaal heel cijfermatig. Maar wel heel leuk! Door middel van al die gegevens en dat programma SPSS hebben we mooi een antwoord kunnen vinden op de onderzoeksvraag  van ons onderzoek.

De datum van het lastige tentamen kwam echter langzaam dichterbij. Wetende hoeveel tijd gaat zitten in het oefenen van de leerstof ben ik al vlot begonnen. Hier een beetje oefenen, daar een beetje oefenen. Weekenden geblokkeerd voor enige vorm van een sociaal leven. Echt leuk was het op dat moment niet. En ik maakte me ook best zorgen. Wat nou als ik het niet zou halen?

Het weekend voor het tentamen, weer oefenen. Een paar vrije dagen opgenomen en weer oefenen. En langzaam maar zeker begonnen er steeds meer kwartjes te vallen. Ineens begreep ik de formules. In plaats van een trucje uithalen begreep ik wat ik aan het doen was! En ondanks dat ik het oefenen meer dan zat was, vond ik het toch ook wel heel stoer dat ik nu veel beter wist waar ik mee bezig was!

En het tentamen?

Dat heb ik met een ruime voldoende gehaald. Gaf dat even goed gevoel!

Van al deze cursussen heb ik geleerd dat ik best goed kan analyseren. Ik weet dat ik geen cijfermatig talent ben. Maar als ik me er echt toe zet, ik er wel uitkom. En dat ik ook die berekeningen kan maken waarvan ik eerder niet voor mogelijk had gehouden dat ik het kon.

Weer wat geleerd!

Als ik nu iets moet uitrekenen open ik Excel, echt handig.

________________________________________________________________________________

Zondagmorgen 22 januari 2012

Het is zondagmorgen en het is 6.30 uur wanneer mijn wekker afgaat. Ik heb een drukke week achter de rug waarin ik 6 dagen heb gewerkt. En dat terwijl ik een partime contract heb van 24 uur per week. Dat gebeurt gelukkig niet al te vaak. Dus een keer is helemaal niet erg. De wekker wordt  uitgezet en ik draai me nog lekker een keertje om. Echt goed  slapen doe ik echter niet meer. Ik weet dat ik aan de slag moet met een klus die me niet helemaal helder is en ik met een programma moet werken dat ik nog niet helemaal onder de knie heb. Genoeg te (be-)studeren dus.

Het is een uurtje later, maar nog steeds vroeg voor de zondagmorgen, wanneer ik mijn luie lijf overeind krijg en met een kopje koffie achter de PC schuif. Na een half uurtje komt Jelmer mij gezelschap houden en wil gaan gamen op de laptop die naast mij staat. Jelmer is altijd vrolijk wanneer hij opstaat en begint dan ook gelijk te babbelen. Dat stoort me helemaal niet, want intussen ben ik aardig wakker, maar nog niet helemaal helder zoals blijkt uit mijn reactie op een overweging van Jelmer wanneer hij mij vraag of zijn ogen verbonden zijn met zijn neus. En hij zet een vinger aan elke kant tussen zijn neus en zijn ogen.  Hier moet ik even over nadenken. Vindt hij misschien dat zijn ogen te ver uit elkaar staan of te dichtbij? Zou hij de indruk hebben dat zijn ogen aan zijn neus vast moet zitten? Deels is dat toch ook zo? Ik kan hem niet helemaal volgen en vraag door voordat ik hem een antwoord geef.

‘Nou’ zegt hij daarop, ‘Het zou wel makkelijk zijn als je ogen aan je neus vastzitten, want dan kon je door je neusgaten kijken en dan kon je zien of er een snotje in zat!’

Goedemorgen! Hem kennende ga  maar wel even serieus op zijn overweging in, maar inwendig lach ik. Heerlijk dat kind!

Wanneer ook Hessel uit bed komt en ik plaats maak, het is ‘zijn’ dag om op de PC te mogen, besluit ik maar te gaan douchen en aankleden. Waarna ik verkas naar de zolder, waar ik eerst dit stuk schrijf om vervolgens me verder te gaan verdiepen in die lastige klus. Die toch ook wel leuk is…..

_________________________________________________________________________________

september  2011

Gratis conferentie

Wordt u ook wel eens uitgenodigd voor een gratis (mini)conferentie? Ik wel, laatst nog.

De bijeenkomst ging over een onderwerp waar ik me veel mee bezig hou. Van de organisatoren ken ik een aantal mensen uit een eerdere samenwerking. Dus het leek me wel wat. Twee collega’s dachten hier hetzelfde over en gingen mee.

Op een prachtige nazomer dag zijn we  afgereisd naar de locatie waar de bijeenkomst werd gehouden. Ik, keurig gekleed om mijn organisatie netjes te vertegenwoordigen, de anderen tamelijk casual. Maar ik hoor Wibi Soerjadi nog in zijn programma zeggen: “Je bent nooit overdressed”. Ik zal de context waarschijnlijk niet begrepen hebben, want reken maar dat ik bij deze bijeenkomst overdressed was.  Maar ach, beter zo dan andersom.

Uit ervaring weet ik dat zorginstellingen mooie vergaderzalen e/ of ontvangstruimten kunnen hebben, dus toen we een woonwijk inreden en ik het gebrek aan parkeerplaatsen en het gebouw overzag probeerde ik mijn naderend gevoel van onbehagen weg te stoppen. Het bleek een verzorgingshuis te zijn zonder duidelijke parkeerplaats en de straat lag opgebroken.

Vanwege de gevonden parkeerplaats elders in de wijk, kwamen we niet via de hoofdingang naar het gebouw lopen maar via de zijkant en konden via het terras de ontvangstruimte inlopen.

De ontvangstruimte was ruim en er waren al een flink aantal deelnemers . Overal werd al kennis gemaakt of contacten aangehaald, want daar zijn dit soort bijeenkomsten natuurlijk erg goed voor.

Hier en daar een paar handen geschud en vervolgens gauw iets te drinken gaan halen, want het was goed warm. Toch vervelend dat mijn gevoel van onbehagen steeds gevoed bleef worden. Dit keer voor het feit dat er niemand in de buurt van de koffie-corner stond om te helpen en er geen koffiekopjes meer waren. Dan zelf maar ‘naar achteren’ gelopen waar, in het zicht, een stapel koffiebekers stonden.

De presentaties bleken in dezelfde ruimte te worden gehouden als de ontvangst. Hoeft nog niets mis mee te zijn zou je denken. Behalve dan dat het wellicht iets professioneler was geweest als dit anders geregeld was geweest.

De rest van de middag was een aan één schakeling van een enkele boeiende presentatie afgewisseld met blunders. Een microfoon die zo hard kraakte dat je je meer ging richten op de stand van de microfoon dan op de spreker. Een programma van twee en half uur, zonder pauze, zonder verfrissing. Vijf presentaties waarvan drie Power Point, die niet allemaal vlekkeloos verliepen. Storend heen en weer geloop met bloemen, geroezemoes van mensen die in de aangrenzende ruimte stonden te discussiëren. Een deur die achter de spreker geregeld open en dicht ging.

Dit alles aaneengepraat  door een geweldige dagvoorzitter. Als die er niet geweest was! Hij heeft voor mij de bijeenkomst gered. Hij kende alle gastsprekers bij naam (en dat is knap te noemen, want er waren diverse gastsprekers uit een niet-westerse cultuur), kende het programma goed en wist tussendoor de aandacht van het publiek weer te krijgen door hier en daar een vraag of een stelling de deponeren en ‘de zaal’ in te lopen voor reacties.

Gelukkig was er na afloop nog tijd om verdere contacten aan te halen of nieuwe contacten te maken. Dat heeft mij zeker één nieuw , zeer waardevol, contact opgeleverd en nog wat invulling voor mijn toch al overvolle agenda. Maar ik heb ook tijd gevonden voor deze  bijeenkomst, dus wat zeur ik nu.

Een bijeenkomst die mij heeft doen stilstaan bij een goed onderwerp, de organisatie heeft mij doen besluiten de volgende keer zeer selectief te zijn bij dit soort uitnodigingen. Of komt het dat deze werkconferentie gratis was en mag ik dan gewoon niet te veel verwachten?

Nu nog feedback geven aan één van de organisatoren waar ik maandag mee ga lunchen…..