Gisteren heb ik zo'n leuk gesprek gehad. Het was op een feestje ter ere van de verjaardag van een vriendin. Ken je dat, het duurt altijd even voordat zo'n feestje op gang komt. Of zoals bij mij, ik iemand heb gevonden om een goed gesprek mee te voeren. Toen dat eenmaal gebeurd was, heb ik eerlijk gezegd weinig meer gemerkt van het feestje. De bediening was goed. We werden voortdurend voorzien van de lekkerste hapjes en onze glazen werden bijgevuld.
Mijn gesprekspartner bleek een vakgenoot te zijn. Dat wil zeggen, ze is leidinggevende van een P&O afdeling. Ze werkt bij een landelijke organisatie (ik ook) en de organisatie staat op punt om een grote reorganisatie door te maken. (Hé, waar ken ik dat van?)
Als je weet dat ik op zoek ben naar een nieuwe uitdaging, dan weet je nu ook dat ik natuurlijk aan haar lippen hing. In mijn bovenkamer gingen de gedachten razendsnel. Een boeiend verhaal, iemand in een functie die wellicht in de toekomst iets voor mij kan betekenen. Profileren dus, laten zien wie ik ben. Laten merken dat ik kennis in huis heb, zonder mezelf op de voorgrond te zetten.
Op dat moment kwam er een gedacht bovendrijven die ik wel vaker heb gehad: had ik nu maar een visitekaartje bij me!
Ik denk dat ik vandaag maar even bij die vriendin langsfiets om een kaartje af te geven....
Gelukkig hebben we internet nog en kan ik de website van het betreffende bedrijf gaan verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten